mother! by Darren Aronofsky

mother Earth or when an atheist allegorizes the Bible

շատ շատ շատ ա խոսվել էս կինոյից ամեն հարթակում, համարվելա դարի masterpiece, Bible-ի այլաբանում, զիբիլ, սիրվել կամ ատվել ա, չի հասկացվել, բացատրվել(փորձել), 2-րդ անգամա նայվել, կեսից զալից դուրս ա եկվել, տանջվել ու ջղայնացվելա, ինչի համար կակ մինիմում Aranofsky-ին լիքը credit

իրա ֆիլմերը միշտ աժիոտաժ արել են ( Requiem for a dream, Fountain, Black Swan )

Անձամբ ես ոչ իրան ոչ իրա արվեստը առանձնապես շատ չեմ հավանել, բայց չեմ էլ ատել.

The guy obviously has balls.

ըստ Aranofsky-ի հենց mother!-ում շատ բաներ Bible-ից են ու քանի որ Aranofsky-ն ինքնա ասել, ու առանց ասելու էլ նայելուց հեշտ հասկացվումա որը ինչա ուղակի ասեմ, որ նայելու դուխ անողները սկզբից էլ caught up լինեն. Spoiler չի որտև նենց չի շատ բան ա փոխում, ի հակասում շատ կարծիքների mother-ը ամբողջովին Bible չի ու ամենաուժեղ պահերը առանց էդ այլաբանումների էլ ազդեցիկ կլինեին (We don’t smoke in the house) ու որտև ես շատ կուզեի հենց նայելուց առաջ իմանաի Aranofsky-ի բացատրումը թե ով ով էր
so
Lawrence is mother Earth
Bardem is God
Harris is Adam
Pfeiffer is Eve
Gleeson brothers are Abel and Cain
the child is Jesus
uninvited people who are destroying everything — humankind overall

Բայց էս ամեն ինչ չի, ֆիլմը լեփ լեցուն ա այլ մետաֆորներով, որ ես չեմ հասկացել, բայց անկեղծ ասած ցանկություն չունեմ խորանալու, հատկապես, որ շանսերը մեծ են, որ Aranofsky-ն էլ շատ բան հասկանալով չի արել. Ես դարերն ի վեր արթհաուս չեմ սիրել, բայց մեկա նայել եմ ու շատ. էս ֆորմատի ֆիլմերում մաքսիմալ լօգիկա կամ բացատրություն ման գալը սխալա, միքիչ փորփրել հասկանալ “հաաաա” ասելը հավես journey ա, բայց ամեն ինչ բացատրել չի կարելի. Էս ռեժիսորները զուտ մարդիկ են էդ պահին տենց են զգացել տենց են ներկել. ֆսյո. անցանք բուն թեմային

Aronofsky-ն նկարելա իմ տեսած ամենաԱՆՀԱՐՄԱՐ կինոն
ոչ շեդեվռ, ոչ զիբիլ
անհարմար uncomfortable/awkward дискомфорт

անհարմարա նայել էկրանին, անհարամարա տեսնել էդ ամեն ինչը, անհարմարա ընկալել, որ էն ինչ անում են էդ մարդիկ տան հետ անում են 7 մլդ մարդ մեր մոլորակի հետ ահռելի մասշտաբներով, անհարամարա ընդունել, որ դու էլ ես էդ մարդկանցից

մարդիկ կան սիրում են, երբ կինոն ստիպումա իրանց անհարմար զգալ մարդիկ կան նեռվայնանում են անհարմարությունից
առաջինների համար անհարմարությունը creative հարթակ ա, երկրորդի համար անիմաստ տհաճություն

տեսեք առաջինն եք դուք թե երկրորդը ու ըստ դրա որոշեք նայեք թե չէ, ես իմ վրա չեմ վերցնի էդ պատասխանատվությունը

չեմ զղջում, որ նայել եմ, բայց 2-րդ անգամ չեմ նայի ոչ թե որտև վատն ա այլ էս թեման ինձ շատ հետաքրքիր չի ու առանց այդ էլ գիտեմ ինչ ա ուզել ասի, ես էլ իրա նման նեղվում եմ նույն բանից, ու ինձ թվումա պրոդուկտիվ տեսանկյունից անիմաստ էր կինոն, ինքը բան չի փոխի, ով հավանելա սենց թե նենց էլ տեղյակ ա իրավիճակից, ով չի հավանել էլի տեղյակա, բայց խուսափումա ու կարողա ճիշտել անումա, loop-ի մեջ ենք մեկա, եթե մեկը կոնստրուկտիվ լուծում կունենա էս խնդրին (օրինակ մասսայական բնաջնջում ոնց կասեր Rust Cohle-ը) դավայծե առաջարկեք.., բայց ստեղծված դաժան իրականությունը տարբեր ձևերով մարդկանց ներկայացնել էն հույսով, որ մի բան կփոխվի` անիմաստ ա, խնդիրը չիմացության մեջ չի

Բայց եկեք պրոդուկտիվ տեսանկյունը մի կողմ դնենք որտև չգիտենք Aranofsky-ին էս նկարելա մի բան փոխելու ակնկալիքով թե զուտ սիրունա համարել թեման (հակված եմ 2-րդին)

շատ դուխով ֆիլմ էր,
մենակ cinematographic տեսանկյունից իմ համար լուրջ մինուս կար` close up-ները.. ֆիլմի 66 րոպեն Lawrence-ի դեմքնա ամբողջ էկրանով, գլուխ ա պտտում տհաճ ձևով, հա կարողա անհարմարությունը շատացնելու համարա,
բայց forced էր,
իսկ պետք էր subtle